Eikenburg

De korte versie van ons betoog luidt: we moeten niet bouwen in het groen.

Ik ga niet herhalen wat we eerder hebben gezegd, want we staan daar nog steeds achter. Ik wil vandaag alleen noemen wat nieuw is:

In april organiseerden we een vleermuiswandeling. De gedachte hierachter was: onbekend maakt onbemind. En ik vond het leuk dat Volt en CDA hierbij aanwezig waren.

Het was voor mij bijzonder om mee te maken. De heer Geerts van het CDA sprak daar wat wijze woorden die mij zijn bijgebleven, geparafraseerd zei hij: Niet eerder was een clubje raadsleden samen zo lang, zo stil.

We waren aan het luisteren naar de natuur. Wat blijkt, de natuur laat voortdurend van zich horen, maar soms zijn wij letterlijk doof voor hun geluid.

Zoals de bat-detector van de vleermuisgids de sonar voor het menselijk oor hoorbaar maakte, zo willen wij in deze raad de stem van de natuur laten horen.

We hebben de natuur in een hoekje gedreven. En hoe sympathiek sommige onderdelen van het plan ook zijn, zijn we nu genoodzaakt een grens te trekken. En dat betekent: niet bouwen in het groen.

Als het aan ons ligt wordt het daar zo rustige en donker mogelijk.

En dan tenslotte wil ik nog stilstaan bij de rol van de raad.

Voor zover ik mij kan herinneren is er in deze periode nog nooit een raadsvoorstel dat uit het college kwam door de raad verworpen.

Een score voor 100% voor het college. Je kan je afvragen of we als raad wel kritisch genoeg zijn. Ik denk dat het de kwaliteit van de voorstellen ten goede zal komen als het college niet met twee vingers in hun neus alles door de raad loodsen.

We hebben nu dit dossier uitgesteld, maar wij vrezen dat ook ondanks het bouwen in het groen, en ondanks overtuigende kritiek van bewoners, we straks dit voorstel gewoon weer een stempel geven. Nemen we onszelf daarmee serieus?